De eerste maand Wildtracks zit erop

14 september 2017 - San Pedro, Belize

Sinds mijn laatste verslag ben ik helaas nog een keer ziek geweest, opnieuw twee dagen koorts. Gelukkig is dat nu achter me en voel ik me goed (maar moe, maar dat heeft iedereen bij Wildtracks).

Er is een boel gebeurd de laatste 1.5 week. Naast de babykrokodil kregen we een nog wat groter exemplaar binnen die langs de weg was gevonden. Met beide was niks mis (de kleine krokodil was alleen wat ondervoed dus heeft een paar keer eten gekregen) dus zijn ze weer uitgezet.

Ook is er een groene leguaan binnengebracht die het slachtoffer was van kinderen die hem aan het folteren waren. Hij heeft een paar dagen kunnen bijkomen bij Wildtracks en is daarna ook uitgezet.


Het meest indrukwekkende was wel de komst van een nieuwe zeekoe. Maandagochtend was er een melding binnengekomen dat er een zeekoe in een visval zat, even buiten Sarteneja. Deze vallen zijn vriendelijk en brengen geen schade aan de dieren toe, maar ze zijn wel zo gemaakt dat het voor een zeekoe lastig is om er zelf weer uit te komen. De melding betrof een volwassen zeekoe dus het idee was dat ze uit de val gehaald zou worden en dan ter plekke weer zou worden vrijgelaten. Toen het team ter plaatse was (niemand van de vrijwilligers was mee, alleen een paar leden van de staff en vrijwilligers uit het dorp) bleek het echter te gaan om een jonge zeekoe van zo’n 9-10 maanden oud. Nadat ze uit de val gered was is er nog enige tijd gewacht om te kijken of haar moeder in de buurt was, maar er was geen andere zeekoe in de omgeving te bekennen. Daarop is besloten om haar mee te nemen naar Wildtracks, ze is immers nog te jong om zelf te kunnen overleven.

Onderweg en bij Wildtracks is ze kort onderzocht, waarbij het vooral opviel dat ze behoorlijk uitgedroogd is en een wat raspende ademhaling heeft en vooral erg uitgeput was.

De zorg voor haar was vrij intensief, we werkten in shifts zodat er ten alle tijden iemand bij haar in het water was voor gezelschap en ter controle, terwijl een tweede persoon haar ademhaling monitorde. Maandagavond had ik de 23-1 uur shift waarbij ik 1 uur in het water zat en 1 uur ademhaling monitorde, dinsdag gelukkig de 19-21 uur waarbij ik ook een kwartiertje buiten het water verbleef maar de rest van de tijd in het water doorbracht. Een superervaring om het proces vanaf de start mee te maken, maar de muggen waren vreselijk. Er was een klamboe opgehangen voor degene die de ademhaling monitorde, maar degene in het water was de sjaak. Gelukkig had ik mijn vliegennet uit Australië bij me (de tweede avond in elk geval), dat hielp een beetje maar in de 15 minuten buiten het water werd ik gelijk aangevallen. Het was het wel waard, want het was duidelijk dat de zeekoe (die op het moment dat ik naar San Pedro vertrok nog geen naam had) het fijn vond om gezelschap te hebben. Ze bleef dichtbij, op een gegeven moment lag ze op mijn benen met haar snuit aan de binnenzijde van mijn elleboog, zo lief. Helaas wilde ze nog niet drinken en accepteerde ze de melk uit de fles niet, maar heeft ze wel een beetje waterhyacinth gegeten. Ik ben benieuwd hoe het met haar gaat als ik morgen weer terug kom bij Wildtracks.

Het hele gebeuren van de komst van de zeekoe heeft er wel voor gezorgd dat de vrijlating van RABO (mijn aap in quarantaine) met nog een paar dagen is uitgesteld. Als het goed is is hij echter gisteren eindelijk uitgezet. Het werd tijd, want hij was duidelijk niet op zijn gemak zo dicht bij mensen. Hij reageerde altijd angstig als ik zijn verblijf in moest om zijn fruit en planten te brengen en om schoon te maken.

Ondertussen heb ik de afgelopen 1.5 week ook voor een extra groep apen gezorgd, Scout, Bean en Elena, en heb ik nieuwe vrijwilligers ingewerkt die vermoedelijk de zorg voor hen op zich gaan nemen wanneer ik eindelijk overstap naar het Manateam. Helaas is een van de vrijwilligers, Dave (een Amerikaan van middelbare leeftijd), niet echt een aanwinst voor het team… Hij heeft het feit dat de apen in rehabilitatie zijn niet echt begrepen en praat behoorlijk veel en luid met ze en kan hun signalen niet lezen. Zo zijn er meerdere apen bang voor hem, maar heeft hij dat zelf totaal niet door. Ook maakt hij met enige regelmaat fouten (proberen de verkeerde apen melk te geven, niet de juiste melk geven aan de apen, melk laten vallen), dus ik vraag me af hoe dat zich gaat ontwikkelen. Ook bij de rest van de vrijwilligers valt hij niet heel goed, hij heeft nogal wat akelige eigenschappen (hij wil nog weleens rondom het eten flinke rochels op het looppad spugen, laat volgens zijn kamergenoten nogal flinke scheten en plast ’s nachts in het bijzijn van anderen in een fles…). Hij probeert wel veel te helpen, alleen is het het allemaal net niet, waardoor je het daarna nog een keer moet doen, of het gewoon allemaal heel erg lang duurt. Nou ja, het voegt wel wat toe aan de ervaring zullen we maar zeggen.

In de tussentijd heb ik ook nog twee keer mijn dierenarts-skills kunnen gebruiken, aangezien er een hond van vrienden van Paul en Zoë vermoedelijk ruzie had gehad met een peccary of coati en nu een flinke wond op zijn poot had die gehecht moest worden. Onder het toeziend oog van bijna alle vrijwilligers (en met “hulp” van Dave, die meer in de weg stond maar zelf de indruk had heel essentieel te zijn, hij had zelfs “scrubs” aangetrokken; hij zegt verpleger te zijn maar ik geloof het niet helemaal) en het jonge baasje van de hond heb ik hem met de beperkte middelen die er waren op de keukentafel, met hoofdlampen als OK-lampen) weer gehecht. Helaas kwam hij na 2 dagen terug omdat hij zijn hechtingen zelf had verwijderd, dus moest het nog een keertje. Deze keer overdag, dus het was flink heet. Mijn “hulp” Dave was er ook weer bij en veegde mijn voorhoofd met toiletpapier op een allerminst subtiele manier waarbij ik zelf bijna een oog kwijtraakte, maar hij bedoelde het vast goed. 

Hopelijk gaat het nu goed met de hond, ik heb een heel lief kaartje en wat kleine cadeautjes gehad als bedankje van de eigenaren. Mijn aanzien bij mijn collega-vrijwilligers is ook flink gestegen, ze waren allemaal flink onder de indruk.

En inmiddels ben ik een maand bij Wildtracks en was het tijd om mijn visum te verlengen. Hiervoor heb ik een paar dagen vrij genomen, zodat ik er even tussenuit kon en wat van Belize kan verkennen. Samen met Garrett ben ik naar San Pedro vertrokken, een klein eiland voor de kust van Belize.

We zijn gisteren aangekomen, na een 1.5 uur durend ritje met de watertaxi vanaf Sarteneja. Het was zonnig en warm, maar er stond ook een fijn windje en het best van alles was dat er geen mug in de buurt was! We konden gelijk inchecken bij het hostel, waar we eerst even genoten van de airconditioning en ik eindelijk even met thuis kon bellen. Daarna zijn we op pad gegaan om ons visum te verlengen en zijn we wat gaan eten en hebben we ons uitje gevierd met een paar cocktails. ’s Middags hebben we lekker in de zon gelegen en vooral lekker genikst. ’s Avonds wat gaan eten en toen vroeg naar bed, aangezien we nogal uitgeput waren van het werk bij Wildtracks.

Vandaag is Garrett helaas vertrokken, zijn tijd in Belize zit er op. Ik heb zelf nog 1.5 dag om op San Pedro door te brengen voor ik morgen weer terugkeer naar Wildtracks. Helaas valt het weer vandaag tegen, het is bewolkt, waait flink en heeft het ook aardig geregend. Mijn snorkel- en duiktrip van vanmiddag is uitgesteld naar morgen vanwege het weer, dus heb ik vandaag vooral gerelaxed en toen het weer wat beter werd wat door het stadje gelopen en wat souvenirs gekocht. Hopelijk gaat de trip morgenochtend wel door. ’s Middags verlaat ik San Pedro weer en ga ik terug naar Sarteneja en Wildtracks.

3 Reacties

  1. Marten:
    15 september 2017
    prachtige verhalen, mooie ervaringen
  2. Govert A.:
    16 september 2017
    Succes en geniet ervan.
  3. Ome Ben:
    20 september 2017
    Weer een prachtig verhaal, top