#Manateam

Je kent het wel, het gezoem van een mug dat je ’s avonds uit je slaap houdt, of een zwerm muggen waar je op een zomeravond weleens doorheen wandelt. Gelukkig blijft het vaak bij die ene, en blijft die zwerm op dezelfde plek hangen en ben je er gauw vanaf. Probeer je nu eens voor te stellen dat het die hele zwerm muggen is die met zijn allen rond je oren zoemen, op zoek naar dat ene stukje onbedekte huid maar die zich net zo goed op je zorgvuldig met verschillende lagen kleding bedekte lichaam laat neerstrijken. Niet maar één mug maar een stuk of 20, 30, misschien wel meer, die allemaal van je bloed willen proeven en precies dat moment uitkiezen dat je een zeekoe de fles aan het voeren bent waarbij je beide handen nodig hebt en je niks anders kunt doen dan je kiezen op elkaar te bijten en te hopen dat de fles snel leeg is, elke beet een gemene steek met een flinke jeukreactie als gevolg. Dat is hoe de laatste 2 dagen bij Wildtracks eraan toe gingen.

Het is regenseizoen, wat voor meerdere problemen zorgt. De muggen zijn op hun ergst, het voorgaande stuk is niet overdreven en de ervaring is vermoedelijk nog erger dan je je op dit moment voorstelt. Maar regen betekent ook bewolking en hoewel er nu voldoende water is, we hebben zonne-energie nodig om het water door de pijpen te pompen. Bij gebrek aan zon raakt het water op en dat houdt in dat er geen water is om je handen te wassen, te douchen, de wc door te spoelen of te wassen. Kortom, bucket showers en met een emmer de wc doorspoelen. Alle kleding blijft vochtig en er is geen water om ze te wassen, dus de geur die we met z’n allen verspreiden wordt er ook niet beter van. Laten we met z’n allen hopen op een lekker windje die de wolken en de muggen wegblazen en de zon weer tevoorschijn laat komen, dat maakt het Wildtracks-leven een heel stuk aangenamer.

Ondertussen zijn we alweer een maand verder en ben ik in Orange Walk om mijn visum opnieuw te verlengen, iets wat elke maand gebeuren moet. In Orange Walk zijn ze iets strenger, er worden wat meer vragen gesteld maar zonder al te veel moeite kreeg ik een nieuwe stempel in mijn paspoort en mag ik nog weer een maand blijven. Ik heb aan mijn visumdag gelijk nog een dagje vrij vastgeplakt zodat ik hier kan overnachten en kan ontsnappen aan de muggen en kan genieten van de luxe van een hotelkamer. Een groot bed, een warme douche waarbij ik het water onophoudelijk uit de kraan kan laten stromen (stromend water!!), goed internet (er staan weer nieuwe foto’s op Facebook) en de kans om 2 dagen droog te blijven (op de regenbuien na). En dat laatste is nodig, want hoewel ik volop geniet van de zeekoeien waar ik eindelijk mee werk zit ik inmiddels helemaal onder de uitslag (vergelijkbaar met luieruitslag) van het constant vochtig zijn. Een veel voorkomend probleem onder de “manateam”-leden, gelukkig hebben we een overvloed aan babypoeder.

Veel heb ik niet gedaan vandaag, een beetje rondgewandeld in Orange Walk, een blikje “enige echte Chocomel” gekocht, een ijs gegeten, fruit gekocht (waaronder stukjes verse mango met zout en chilipoeder, zoals de locals het eten, verrassend lekker maar behoorlijk pittig) en lekker languit op mijn hotelbed gelegen en de nieuwste afleveringen Grey’s Anatomy gekeken.

Bij Wildtracks is er de afgelopen maand genoeg gebeurd. Na mijn terugkomst uit San Pedro (uitgerust en wel, de snorkel- en duiktrip op vrijdagochtend is doorgegaan en ik heb meerdere “nurse sharks”, pijlstaartroggen, een “spotted eagle ray” en ander onderwaterwildlife gezien) begon ik zaterdag in de loop van de dag eindelijk bij de zeekoeien. De zorg voor “mijn” apen is door andere vrijwilligers overgenomen. Rambo is op zaterdag eindelijk vrijgelaten in Fireburn en doet het daar goed; Annie, Anerie en Molly zijn steeds onafhankelijker aan het worden; Joe en Brea zijn inmiddels uit hun kooi gelaten en kunnen vrij in hun verblijf bewegen en lekker de bomen in klimmen. Dit bleek alleen niet genoeg te zijn voor Joe, die twee keer is ontsnapt en Kenya heeft opgezocht. Zij is sneller dan verwacht geïntroduceerd in hun groep, iets wat helaas niet helemaal goed is gegaan toen een vogel Brea en Kenya aan het schrikken maakte, wat leidde tot een ruzie en een flink ontstoken staartwond bij Kenya en een gebeten poot bij Brea. Gelukkig maken ze het inmiddels weer wat beter, maar hoe dit zich verder gaat ontwikkelen is onduidelijk.

En afgelopen week is er een nieuwe jonge slingeraap binnengekomen, een aapje van ongeveer een jaar oud die als huisdier gehouden werd. Gelukkig was hij in redelijk goede toestand en kan hij nu beginnen aan zijn rehabilitatieproces om uiteindelijk weer terug de natuur in te keren.  

Ik ben ondertussen volledig opgenomen in het “manateam”, iets waar ik gigantisch veel van geniet. Er zijn op het moment 6 zeekoeien waarvoor gezorgd wordt:

-          Twiggy, een zeekoe van ongeveer 7 jaar, die eerder gerehabiliteerd is maar zelfstandig is teruggekeerd toen ze ziek was. Zij is inmiddels in het stadium van “soft release”, wat inhoudt dat ze zich vrij kan bewegen in de lagune en daarbuiten, maar nog wel twee keer per dag flesvoeding krijgt als ze daar ’s ochtends en ’s middags voor aanwezig is. Gisteren bleek ze vertrokken, natuurlijk net toen ze geen tracker (een GPS tracker waarmee we kunnen zien waar ze zich bevindt) om had.

-          Khaleesi, een zeekoe van ongeveer 4 jaar, die samen met Twiggy in soft release is, maar nog veel te graag dicht bij mensen verblijft. Enigszins problematisch, want dit is geen natuurlijk gedrag en kan voor problemen zorgen. Beide dames zijn daarbij ook nog eens veel te geïnteresseerd in boten, nummer 1 killer van zeekoeien (geschat wordt dat er 1 zeekoe per week overlijdt als gevolg van een aanvaring met een motorboot).

-          Mitch & Lucky, twee jongens van ongeveer 3 jaar oud die als jonge zeekoeien zijn binnengebracht en nu samen klaar zijn om in soft release te gaan. Ze moeten echter eerst gechipt worden, iets wat hopelijk op de korte termijn gaat gebeuren.

-          Hope, de oudere baby van ongeveer een jaar oud, die recent naar de lagune is verplaatst, waar ze het inmiddels heel goed doet. In de lagune is ze veel zelfstandiger geworden, hoewel ze het gezelschap tijdens de zwemsessies zeker nog op prijs stelt. Heerlijk om lekker met haar te zwemmen, waarbij ze op een goede dag naast of onder je blijft en lekker aan het tollen is, waarbij je haar ronde buik kunt aaien, iets wat ze erg lekker lijkt te vinden. Inmiddels ben ik getraind om ook haar de fles te geven, ze is wat lastiger met haar flesvoeding dan de boys en de girls maar na een paar kleine probleempjes hebben we nu eigenlijk geen problemen meer. Binnenkort gaat ze echter weer terug het zwembad in, om geïntroduceerd te worden aan:

-          Callie, de baby van zo’n 7-8 maanden oud die net binnengekomen was voordat ik naar San Pedro vertrok. Waar we begonnen met 24/7 monitoring en bieden van social support door bij haar in het bad te zitten, zijn we inmiddels over op een half uur elke 2 tot 3 uur. Een stuk aangenamer, zeker met al die muggen. Ze heeft aardig wat zorg nodig gehad, ze begon flink af te vallen en had een slechte ademhaling, waarop we zijn overgestapt op het voeren via een neussonde en het toedienen van antibiotica. Gedurende een week leegden we twee keer per dag het bad, vingen we haar in de “sling” en moesten we haar op een schuimrubberen mat fixeren terwijl Paul een slang via haar neus tot in haar maag aanbracht. Op die manier kreeg ze flink wat voeding en vocht binnen. De eerste paar keer kwamen er daarna tientallen “long flukes” bij vrij, kleine rode organismen die in haar longen leefden. Gelukkig knapte ze snel op en konden we een nieuwe techniek toepassen om haar voeding toe te dienen: een kleinere slang die vastgetapete werd aan Pauls of Jaimies (onze “teamleader”) en zo als tepel diende. Zodra ze goed begon te zuigen diende ik met een spuit de voeding toe. Dit hebben we opnieuw ongeveer een week gedaan, waarna het afgelopen dinsdag tijd werd om te proberen haar de fles te geven. Dit ging fantastisch, ze drinkt nu goed uit de fles en maakt grote sprongen vooruit! Jaimy, Kat (een “long term volunteer” en fantastisch persoon, tevens mijn cabana-genootje) en ik zijn vooralsnog de enigen die haar de fles geven. Ik had woensdag de vuurdoop toen Jaimy niet kon komen, maar gelukkig dronk ze supergoed. Het was zowel een fantastisch als verschrikkelijk moment, fantastisch om haar het zo goed te zien doen, verschrikkelijk omdat het dag 1 was van de muggeninvasie en ik compleet lek geprikt werd en er niks aan kon doen…. Je moet er wat voor over hebben… Omdat ze het inmiddels zo goed doet, duurt het hopelijk niet al te lang meer voordat ze naar een groter zwembad kan, waarna Hope haar kan vergezellen. Ik kan niet wachten!

De dagindeling van het manateam is wat anders dan die van de “monkey people”. We beginnen om half 7 (tenzij je Hope en Callie moet voeren, die hun eerste fles om 6 uur krijgen), één iemand maakt dan de flesvoeding terwijl de anderen de pcv-frames vullen met zeegras dat dient als “browse”. De boys (Mitch & Lucky) en de girls (Twiggy & Khaleesi, als ze er zijn) krijgen rond 7 uur hun flesvoeding, waarna we tijd hebben om te ontbijten en onze Odds & Sods verzorgen (met het manateam verzorgen we de peccaries en de herten, zelf heb ik ook nog de zorg voor kinkajoe Kenny). Om 9 uur krijgen Hope en Callie weer hun voeding en gaan we browse verzamelen. Dat houdt in dat we de lagune in gaan om zeegras te plukken of er met de kayak op uit gaan om mangroves te verzamelen. Om 10.30 uur maakt iemand de flesvoeding voor Mitch en Lucky, die om 11 uur opnieuw de fles en nieuwe frames met zeegras en mangroves (of ander browse) krijgen. Om 12 uur krijgen Callie en Hope weer hun voeding, om 14 uur krijgen ze allemaal opnieuw browse (vaak gaan we dan opnieuw zeegras plukken), om 15 uur krijgt Hope en om 16 uur Callie haar fles en om 17 uur Mitch, Lucky, Khaleesi en Twiggy hun laatste maaltje. Hope krijgt om 18 uur (en voorheen ook nog om 21 uur, maar daar zijn we per vandaag mee gestopt) nog een keer de fles. Ondertussen zijn er meerdere momenten om met Hope en Callie te zwemmen, maar dat mogen de monkey people ook doen.

Best actieve dagen dus, maar we hebben veel lol. Helaas is mijn maatje Salene inmiddels vertrokken, met haar heb ik veel leuke gesprekken gehad tijdens “seagrassing” en hebben we enorm de slappe lach gehad toen we er samen met de kayak op uit getrokken waren en we vlak voordat we terug waren met ons hele hebben en houden omgekieperd waren. Khaleesi en Twiggy waren erbij en hebben genoten van de helft van onze mangroves die in het water gevallen waren.
Ook mijn andere maatje Anne is vertrokken, net als vele andere vrijwilligers, zoals dat elke maand gaat aan het einde van de maand. Gelukkig kwam Kat op dezelfde dag terug (zij vertrok ongeveer 5 weken geleden voor een bezoekje aan de UK), wat veel goed maakt.

Al met al kan ik zeggen dat ik mijn draai gevonden heb en het nu heel erg naar mijn zin heb. Het is echt genieten om elke dag tijd door te brengen met de zeekoeien. Hoogtepunt is toch wel de komst en de vorderingen van Callie, de momenten dat ze op mijn benen in slaap viel, ze bij/onder me komt schuilen als ze ergens angstig voor is en haar als eerste van de vrijwilligers succesvol de fles te mogen en kunnen geven. Een ander geweldig moment was toen ik afgelopen week Twiggy en Khaleesie naar een van de eilanden in de lagune zwom. Beide dames volgden me met plezier, spelend rondzwemmen waarbij ze zich op hun rug draaien en af en toe een soort dolfijnensprongen proberen te maken (uiteraard zonder de souplesse van een dolfijn, iets wat me alleen maar meer van ze doet houden) en gewoon graag bij je willen zijn. Niet helemaal de bedoeling in dit stadium van hun rehabilitatie, maar het is wel een kinderdroom die uitkomt. Helaas was mijn tripje niet bepaald succesvol, ze volgden me gewillig naar het eiland, deden daar hun eigen ding en op de weg terug dacht ik ze echt achter te hebben gelaten, maar ongeveer 5 minuten voordat ik weer binnen was drukte Twiggy ineens haar neus tegen mijn voet en zwom Khaleesi direct achter haar, beiden duidelijk blij dat ze het spel gewonnen hadden. Nou ja, het was een heerlijk uitje!