Avonturen in Borneo

Afgelopen week is weer snel gegaan en mijn tijd in Maleisië zit er bijna op.

Ik eindigde een week geleden dat ik ’s middags op cruise ging over de Klias rivier om daar neusapen en vuurvliegjes te zien. Het was meer dan 2 uur rijden vanaf Kota Kinabalu naar deze plek. De natuur onderweg was heel mooi, hoewel ik ook de helft van de tijd de binnenkant van mijn ogen heb gezien…

Eenmaal aangekomen waren er meerdere (grote en kleine) tourbussen, maar gelukkig verspreidde alles zich en wat het niet al te massaal. Bij het restaurant waar we ’s avonds ook gingen eten kregen we eerst een “high tea”, wat in de verste verte niet leek op een high tea zoals wij die kennen maar er was genoeg lekkers. Er voegde zich nog een groep Chinezen bij onze groep en daarna gingen we met het bootje varen over de rivier in deze prachtige omgeving. Gelijk in een boom tegenover het restaurant zaten enkele makaken waar we even bij keken. Even verderop zat een jonge mannelijke neusaap bovenin een boom. Vermoedelijk schrok hij van ons, of had hij geen zin in ons, maar hij sprong uit de boom in de bosjes bij het water (en haalde daarbij deels een nat pak). Een mooi gezicht, maar dit ging gepaard met heel veel kreten van de Chinezen, waardoor de aap maakte dat hij snel weg kwam.  Dat was jammer, maar begrijpelijk. Gelukkig waren we pas net op weg en was er nog genoeg tijd voor een herkansing. Tijdens het varen zagen we een groepje neusapen in de boom zitten, maar hier lagen al meerdere bootjes bij te kijken dus gingen wij verder terwijl er een arend over ons heen vloog. Even verderop zaten weer een stel makaken en niet ver daarvan enkele mannelijke neusapen lekker in de bomen te eten. Hier hebben we even bij gekeken en voeren toen weer verder. Al snel zagen we een langur en toen nog enkele neusapen. Supermooi om al deze dieren op zo’n korte afstand van elkaar in dit hele mooie jungle gebied te zien. Enige wat een beetje afdeed aan de sereniteit/pracht van het gebied was het lawaai van de andere toeristen.

Na ongeveer een uur varen waren we weer terug bij het restaurant en gingen we even eten, terwijl het ondertussen donker werd. Na het eten was het tijd voor het 2e deel van de tour: opnieuw een stukje varen (ongeveer een half uur nu) om de vuurvliegjes te zien. We zagen ze al snel, wat een mooi gezicht. Het deed denken aan knipperende kerstlampjes in de bomen. Vooral de Aziaten waren enthousiast, want volgens hun geloof zijn vuurvliegjes de geesten van overledenen en dus heel speciaal om te zien. Wel ongelofelijk lastig om een foto van te maken trouwens, terwijl je ondertussen ook nog zelf diner bent voor de muggen die blijkbaar prima tegen de deet kunnen of precies die plekjes weten te vinden die je net gemist hebt met insmeren.

Wel een hele geslaagde tour!

Maandag na het ontbijt richting busstation. Het idee was om met een über te gaan omdat dat goedkoper is dan een taxi, maar blijkbaar kon de chauffeur mij niet zien hoewel hij 2 keer langs me reed en daarna voorgoed verdween. Hoewel ik op tijd uitgecheckt was bij het hostel duurde dit hele gedoe dusdanig lang dat ik de bus van 8 uur niet meer ging halen. Met een gewone taxi (wel een budget ding aan de staat te zien, en de prijs die ik uiteindelijk voor de rit heb betaald) gelukkig wel bij het busstation aangekomen, waar er nog meer dan genoeg plek was in de bus van 9 uur. De rit begon goed met een gewone Amerikaanse film en mooie uitzichten op Mount Kinabalu, maar na de eerste film werd er een of andere vreselijke in het Engels nagesynchroniseerde Aziatische film opgezet die haast niet te negeren was.

De bus ging naar Sandakan, maar ik verbleef in Sepilok wat geen officiële stop is maar waar de meeste bussen (en de mijne) gelukkig wel bij het kruispunt stoppen. Vanaf hier rijden er auto’s voor een paar Eurocent naar je accommodatie, dus dat was mooi. Nog mooier was de plek waar ik de komende nachten zou slapen, een goedkoop soort resort (huisjes en gewoon een slaapzaal waar ik sliep) van natuurlijke materialen en uitkijkend over de jungle. Veel was er verder niet te doen en de wifi was behoorlijk gebrekkig (op zich ook wel te verwachten zo in het niks) maar zittend op een longchair in de zon, uitkijkend over de jungle met overvliegende vogels was genoeg voor vandaag. Dit uitzicht was precies waarom ik altijd al zo graag naar Borneo wilde.

Dinsdag was het weer tijd voor Orang Oetans, want in Sepilok zit een groot rehabilitatiecentrum. Behalve camera, waar je een apart kaartje voor moest kopen, mocht er niks mee naar binnen want sommige van de orangs zijn dusdanig aan mensen gewend dat ze dicht bij je komen om je tas of andere spullen te stelen. Het hele terrein is in de jungle, in het stuk bos zitten zo’n 200 orangs waarvan een deel gerehabiliteerd (of in rehabilitatie zit) en een deel puur wild. Er is een houten boardwalk aangelegd om je naar verschillende plekken te brengen. Ik liep eerst richting de outdoor nursery waar de jonge orang oetans leren te klimmen en dergelijke. Je kijkt naar ze vanachter glas, maar de apen zijn zelf in staat te gaan en staan waar ze willen, er zijn geen hekken. Onderweg hierheen hoorde ik al een geluid dat me meer aan een olifant deed denken, maar stond daar verder niet bij stil. Tot ik weer terugliep om naar het voederplateau te gaan en er een van de medewerkers vertelde dat er een eindje verderop een olifantje was: ook een weesje dat werd gerehabiliteerd. Ik kon hem vanaf een afstand zien, superleuk deze onverwachte belevenis (minder voor het diertje natuurlijk dat hij zijn mama kwijt is).

Daarna dus richting voederplateau, tijdens het lopen goed om mee heen gekeken en ineens zag ik vanuit mijn ooghoek bovenin een boom een orang oetan hangen. Het bleek om een moeder met baby te gaan. Hier heb ik even staan kijken waarna ik naar het plateau ging, waar er nog 2 orang oetans bovenop het dak lagen te relaxen (letterlijk max een meter boven ons hoofd). Toen er eten neer werd gelegd was de moeder er met haar baby als de kippen bij, daarna kwamen de andere 2 ook even een kijkje nemen en kwam er nog een andere moeder met baby!

Na de voedertijd heb ik nog even de video gekeken in het informatiecentrum, waarna ik naar het Sun Bear (honingbeer) centrum ben gegaan. Hier worden honingberen opgevangen en weer klaargestoomd voor vrijlating in het wild. Er zijn wel omheiningen maar die worden opengezet zodat de dieren zelf kunnen kiezen of ze erop uit gaan of blijven. Er liepen er een aantal rond, maar een was lekker in een boom geklommen en had het zichzelf daar makkelijk gemaakt en lag te slapen in de boom.

Na het voeren van de beren was er even wat oproer: er bleek een orang oetan tussen de toeristen te lopen (het park grenst aan dat van de orangs en zit dus in hetzelfde natuurgebied). Deze werd op vriendelijke manier weggebonjourd. Daarna besloot een andere honingbeer om pal voor het uitkijkplatform op een boomstronk te gaan liggen en zo te poseren voor vele foto’s.

Toen ik met een ijsje in mijn hand terugliep richting parkeerplaats, zwaaide er een vrouw naar me en wees naar een prullenbak waar een jonge orang oetan bezig was deze te plunderen. Gauw mijn ijsje naar binnen gewerkt (was bang dat de aap anders misschien wel heel dichtbij zou komen) en op 1-2 meter afstand naar deze aap gekeken. Er was wel een medewerker van het centrum bij om de boel in de gaten te houden, want het was nogal een brutale aap maar gelukkig gebeurde er verder niks.

Daarna even gegeten en toen terug naar de opvang voor de tweede voederronde. De nursery was nu leeg, dus toen naar het platform gelopen. Geen olifanten deze keer, maar wel 3 orang oetans die ook richting het platform liepen en dus ook echt heel dichtbij waren. Ze bleven hangen bij het uitkijkplatform, twee lagen lekker languit op het pad de boel te blokkeren voor iedereen, nummer drie was in een boom geklommen om vast wat te eten. Tijdens het neerleggen van het stonden ze er al met hun neus bovenop en was ok een van de moeders van vanochtend weer gekomen om eten te halen.

Om 16 uur werd ik weer door het hostel opgehaald. Eenmaal terug heb ik een tevergeefse poging gedaan om mijn duikcursus in Semporna te boeken (maar zoals Facebook al duidelijk heeft gemaakt is dat uiteindelijk goed gekomen). Na het eten op tijd naar bed gegaan, want de hele dag in de zon en weinig drinken hadden me een flinke hoofdpijn bezorgd. Niettemin was het een onvergetelijke dag.

Woensdag nam ik pas rond 14 uur de bus, dus had ik de hele ochtend nog om lekker te relaxen, mijn tas weer eens te reorganiseren en even in de zon te zitten.

Met de bus ben ik in ongeveer 6 uur naar Semporna gegaan, waar ik dacht in een achterbuurt op het station aangekomen te zijn, maar het blijkt dat dat gewoon is hoe deze plaats eruitziet. Had het niet verwacht, maar er is toch ook echt lelijkheid op Borneo te vinden.

Na even een rondje door het plaatsje op zoek naar het duikcentrum (dat al dicht was) en wat te eten terug naar het hostel om te gaan slapen.

Donderdagochtend ben ik gelijk na het ontbijt (wat ik met moeite weg kreeg aangezien er ook vissoep werd geserveerd en de stank hiervan in combinatie met de eetgeluiden die er gemaakt werden mijn maag deden omdraaien) naar de duikschool gegaan. Gelukkig kon ik nog dezelfde dag beginnen met het theoretische gedeelte. Na het invullen en ondertekenen van een heel scala aan formulieren (waar vanalles vermeld werd over verwondingen en sterfte en dergelijke, leuk…) kon ik aan de slag. Samen met een Chinese jongen hadden we 5 video’s van 30-45 minuten per stuk om te bekijken die ons de ins en outs moesten leren over het duiken. Daarna moesten we nog een test maken en vast onze duikspullen verzamelen. Aan het eind van de middag moesten we nog even terugkomen voor de testuitslag en de laatste spullen. Ik had de test gehaald dus de duikcursus ging door!

Na het regelen van deze laatste dingen heb ik een doerian-ijsje gekocht, want ik had Leslie beloofd dat ik nog ergens een doerian zou eten (dat wilden we in Sri Lanka samen doen maar is er toen niet van gekomen). Ik dacht dat een ijsje de veiligere optie was ten opzichte van een vers stuk van deze enorm stinkende vrucht, maar niets was minder waar. Ook het ijsje stonk behoorlijk en gatverdamme wat is dat smerig… Na een paar happen vond ik het mooi geweest en ging ik op zoek naar een prullenbak. Een meisje kwam naar me toegerend en wees naar mijn ijsje dat ze wel wilde hebben: prima!

Helaas was mijn avondeten ook niet al te best, aangezien dit echt een vissersdorpje is, is er vooral veel vis te krijgen. Gelukkig was de bananenmilkshake wel heel lekker en vullend.

’s Avonds kwam Angi, een van de meiden die ik op de tour naar Sapa in Vietnam had leren kennen en mij tipte over deze duikschool, aan met een Duitse meid die ze onderweg had leren kennen. Superleuk om elkaar hier weer te ontmoeten!

Vrijdag was de eerste praktijkdag van de PADI open water dive course. Melissa was mijn duikinstructeur, samen met 3 Chinezen (waaronder de jongen van gisteren) vormden we een groep. Met een bootje gingen we, via de registratie, naar het mooie eilandje Siduan waar het water heel mooi blauw en helder was en het strand heel mooi wit. De palmbomen op het eilandje maakten het beeld compleet. Op het eiland moesten we ons opnieuw registreren, waarna we teruggingen naar de boot om te leren hoe we onze spullen moesten klaarmaken voor gebruik. Daarna het water in, waar we onze spullen aangereikt kregen en we naar het ondiepe stuk gingen voor het eerste deel van de lessen. Eerste stap was, heel logisch, het aantrekken van onze BCD (het “vest” waaraan je tank zit en wat je in meer of mindere mate kunt vullen met lucht om je balans in het water te regelen). Daarna gingen we onderwater wat technieken oefenen: klaren van je masker voor het geval er water in loopt, wat te doen als je zuurstofmasker uit je mond gaat, wat te doen mocht je zonder lucht te komen zitten. Allemaal zeer belangrijk! Het begin was even wennen maar ik had vrij snel de smaak te pakken.

We lunchten op de boot, waarna we een tweede duik gingen maken. Deze keer in een wat dieper deel, dus we moesten ons achterover (met spul en al) van de boot laten vallen. Beetje spannend de eerste keer, maar zodra ik het water raakte was het eigenlijk alleen maar heel erg leuk. Onderwater deden we weer wat oefeningen, onder andere oefenen met behouden van neutraal evenwicht, waarbij je iets omhoog gaat als je inademt en weer zakt als je uitademt. Daarna gingen we nog een stukje zwemmen en zagen we onder andere clownvissen (Nemo!).

Terug op de boot alles afkoppelen en inpakken en bij de duikschool nog even een lesje over het schoonmaken van de spullen.

’s Avonds heb ik met Inka (de Duitse vriendin van Angi) gegeten, Angi was nog niet terug van haar theoriedag (ze bleek opgezadeld met een hele langzame studiegenoot).

Zaterdag was de tweede en laatste dag van de cursus. Vandaag gingen we 3 keer duiken en gingen we opnieuw dieper (uiteindelijk tot 14 meter gekomen). Bij de eerste duik gingen we weer even oefenen met het evenwicht, zwemmen zonder masker en deze onderwater weer op doen en een wat langere afstand zwemmen. Supergaaf, want we zagen een zeeschildpad die lekker op de bodem lag te eten.

Bij de tweede duik opnieuw wat oefeningen en vooral veel rondgezwommen, nu meerdere soorten vissen gezien en een slang. We eindigden deze duik met het oefenen van het veilig naar de oppervlakte zwemmen.

De derde en laatste duik was een fun dive, geen oefeningen meer maar gewoon genieten. Eindelijk had ik mijn camera meegenomen en kon dus ook wat foto’s nemen onderwater. We zagen helaas geen zeeschildpadden of slangen meer, maar wel genoeg Nemo’s en andere mooie dingen.

Terug naar de duikschool, charmant met duikhoofd op de foto voor mijn pasje en nu mag ik officieel duiken!!

’s Avonds gezellig met Inka, Angi en haar duikinstructeur Tristan gegeten. Voor toe liet Tristan ons een gefrituurde marsreep proberen (zijn lievelingsfastfood), klinkt heel smerig maar was eigenlijk best lekker. We haalden ook nog gefrituurde banaan, zoals je die misschien wel kent van bij de Chinees, alleen doen ze er hier geraspte kaas overheen. Ook dit klinkt heel vreemd maar is een verrassend lekkere combi…

Daarna terug naar het hostel en lekker op bed nog even gerelaxt.

Vandaag mijn laatste echte dag in Maleisië, morgen vlieg ik naar Lombok (Indonesië). Ik had eerst gedacht vandaag nog te gaan duiken of snorkelen, maar had al besloten dat het geen van beiden werd. Ik heb een dagje niks gedaan, gewoon geluierd op bed, series gekeken en een onwijs lekkere French Toast met perzik gegeten. Ondertussen wordt mijn was gewassen zodat ik weer met schoon spul aan de laatste fase van het Azië deel van deze reis kan beginnen. Ik start in Lombok en wil dan via de Gili eilanden richting Bali gaan. Hoe dit zal gaan verlopen weet ik nog niet, het idee was vooral lekker veel strand, misschien wat snorkelen/duiken en verder relaxen, maar het weer schijnt niet al te best te zijn. In ieder geval moet ik 4 maart in Bali zijn, want dan gaat mijn vlucht naar Australië!