Week 2 bij Wildtracks

Week 2 bij Wildtracks

De tijd gaat snel, maar toch ook niet. Inmiddels ben ik een goede 2.5 week bij Wildtracks, maar het voelt als veel langer. Het lijkt alsof de tijd hier heel anders gaat, zo voelt het vertrek van sommige vrijwilligers alsof het een week geleden was, terwijl ze eigenlijk pas gisteren zijn weggegaan. Zonder internet of televisie hebben we geen flauw benul wat zich afspeelt buiten de hekken van Wildtracks, tenzij we een update krijgen van Paul of Zoë.

En hoewel de dagen nog steeds in grote lijnen hetzelfde verlopen (ik werk nog steeds met de apen, de voederrondes zijn nog steeds om 6.30, 10.00, 14.00 en 16.00 uur en de zorg voor de “Odds & Sods”) is er toch vrij veel gebeurt, helaas niet allemaal positief….

De groep waarmee ik voornamelijk omging is grotendeels vertrokken: Danni vertrok afgelopen zondag, op maandag vertrokken Morgan, April en Kim en gisteren is ook Zoë weggegaan. Alleen Garrett en ik zijn nog over, maar er komen dagelijks leuke nieuwe vrijwilligers. Gelukkig hadden we op vrijdagavond een gezellige avond in de stad om Kims verjaardag te vieren en zaterdagavond met bijna alle vrijwilligers een lagoonparty (die om de een of andere reden niet bij de lagoon was maar gewoon binnen) vanwege het vertrek van zoveel vrijwilligers.

Er was even sprake met de komst van de eerste nieuwe vrijwilligers (die zijn er inmiddels ook al weer een week) dat ik over zou stappen naar het Manateam, maar omdat mijn enkels op dat moment nog (opengebarsten) blaren bevatten en bijna verdubbeld in omvang, ging dat nog even niet door. Gelukkig zijn sinds maandag mijn wonden genezen, heb ik mooie nieuwe roze huid op de plaatsen waar ze zaten en zijn mijn voeten en enkels weer naar hun normale formaat gekrompen. Zoals je begrijpt heb ik dus meteen mijn naam ingevuld op de Hope Swim-lijst voor de volgende dag.

Helaas startte de dinsdag nogal dramatisch. Nadat ik samen met Garrett bij Annie’s groep en bij Joe&Brea was geweest, liep ik naar Kenya en haar baby Nero om hun eten te brengen. Terwijl ik erheen liep, zag ik dat Kenya op de grond zat en aan het proberen was om Nero op te pakken, die alleen met zijn armpjes aan haar vast leek te zitten en er verder slap bij hing en op het moment geen duidelijk teken van leven vertoonde. Zo snel als ik kon rende ik naar het huis om Alysha en Paul te halen (Kenya zou het niet accepteren als ik bij haar naar binnen zou gaan). Zij wisten Nero van Kenya te krijgen, het bleek dat hij nog wel leefde maar daar was dan ook alles mee gezegd. Ze namen hem mee naar het huis om hem daar te behandelen, terwijl ik mijn ronde bij de apen afmaakte. Toen ik een kijkje nam bij Nero was zijn toestand nog niet verbeterd, hij had een afwijkende ademhaling en reageerde vrijwel niet op prikkels. Helaas zijn er weinig mogelijkheden voor medisch ingrijpen dus veel meer dan dextrose geven, zijn lichaamstemperatuur omhoog zien te krijgen en zuurstof toedienen konden we niet doen. Ik had nog meer taken deze ochtend, de peccaries moesten nog eten krijgen en sinds maandag heb ik ook de zorg voor een kinkajou die twee keer per dag van eten en drinken moet worden voorzien, dus ging ik daarmee aan de slag. Toen ik daarmee klaar was kreeg ik te horen dat ik gauw naar boven moest (waar ze met Nero bezig waren), het bleek dat hij gestopt was met ademhalen. Een hartslag kon ik niet horen, we probeerden hem nog te reanimeren maar het mocht niet baten. We zaten er allemaal nogal verslagen bij, wat er nou precies gebeurd is is onduidelijk. De dag ervoor leek hij nog prima in orde (gelukkig had ik die dag mijn camera meegenomen om foto’s te maken), mogelijk is hij gevallen? We zullen het nooit weten…

Ik besloot mijn gedachten te verzetten en de fruitroom schoon te maken, aangezien er wat fruit bedorven was geraakt en er een aantal watermeloenen opengespleten waardoor de hele vloer vol lag met stinkend fruitsap. Het was een goede afleiding maar wel een flinke klus en ook al was het nog vroeg, het was al behoorlijk heet. Tussendoor een voederronde, waarna ik samen met Garrett en Zoë en ook met hulp van Paul die in de tussentijd de boel heeft gedweild, klaarden we de klus.

Omdat er behoorlijk wat fruit bedorven was, gingen we nog een keer naar de peccaries om hen dit te voeren. We besloten de papaja’s en bananen stuk voor stuk in het hok te gooien (in plaats van het krat op 1 plek om te gooien) wat leidde tot hilarische momenten als we per ongeluk een peccary raakten en het fruit op hen kapot splashte (no animals were harmed). Dat deed goed!

Ook mijn Hope swim was een welkome afleiding, veel knuffels en belly rubs en vooral ook veel geknaag aan mijn kleren die ik aan moest in verband met de rondleiding die mogelijk rond dat tijdstip bij de zeekoeien zou aankomen.

De rest van de middag verliep probleemloos, ik ben nog een paar keer bij Kenya wezen kijken en ze leek het goed te doen (nog steeds overigens).

Het volgende “probleem” deed zich echter ’s avonds al aan. Ik zat binnen op de bank te lezen toen ik het ineens heel koud kreeg. De kou ging niet weg, dus ik besloot naar mijn bed te gaan. Gedurende de avond bleef ik het koud hebben, ik lag uiteindelijk in mijn pyjama met vest en sokken aan onder een laken, plaid en slaapzak voordat ik eindelijk warm kreeg. Ik had flinke koorts en had het de hele nacht dan wel heel erg koud, dan weer heel erg warm. Dit bleef ook gedurende de hele woensdag, ik had duidelijk een buikgriepje of iets dergelijks te pakken. Uiteraard kon ik niet werken en ook gisteren heb ik niet gewerkt, hoewel het toen wel al een stuk beter ging (geen koorts meer).

Het geheel maakte wel dat ik even een klein dipje had, aangezien het me hier tot nu toe niet echt meezit qua gezondheidsdingetjes. Hopelijk blijft het hier bij…

Gelukkig ging het vandaag nog weer beter en ben ik weer aan de slag gegaan. Dat was maar goed ook, want zo veel vrijwilligers zijn er niet meer over voor het apenteam. Ik heb me natuurlijk ook gelijk opgegeven voor niet één maar twee Hope swims vandaag. Ze was erg geïnteresseerd in mijn bikini, waar ze telkens aan probeert te zuigen (vooral de touwtjes), maar ze hield ook met enige regelmaat mijn been (lastig zwemmen) of een arm vast of gewoon mijn hele lijf waarbij ze op mijn borst rust (het lijkt er een beetje op alsof je met een zeekoe aan het schuifelen bent). Verder draaide ze heel veel rondjes rond haar as en genoot ze van de nodige belly rubs, ze lijkt het vooral lekker te vinden als ik de onderkant van haart staartvin aai. Wat een schatje is het toch!

De apen deden nog steeds hun ding, daar was verder niks veranderd. Ook de peccaries krijgen nog steeds hun rottende fruit en de kinkajou is nog altijd even schattig als hij eet (dit doet hij hangend op zijn kop). We kregen vanmorgen trouwens nog een babykrokodil binnen, maar wat daarmee gaat gebeuren weet ik niet…