Manatee Awareness Month en andere dingen

De tijd vliegt ineens voorbij, het is alweer half november en ik heb nog maar een maand bij Wildtracks te gaan. Met de start van de nieuwe maand, die overigens in het teken staat van de zeekoe maar daarover zo meer, is het weer een komen en gaan van vrijwilligers. Sommigen zijn een gemis, van anderen is het een opluchting dat ze eindelijk zijn vertrokken. Dat klinkt misschien onaardig, maar er zijn zo veel mensen dat het gewoon onmogelijk is om met iedereen een goede klik te hebben. Bedenk je ook eens dat we 24/7 met elkaar doorbrengen, altijd in elkaars buurt. Soms krijg ik het gevoel dat dit alles niet alleen in het teken staat van het werken met dieren, maar dat er ondertussen ook een sociaal experiment op ons wordt uitgevoerd. Ik denk dat er leuke studies gedaan zouden kunnen worden: laten we eens kijken hoe een groep van ca. 15-20 vrijwilligers reageert op een week regen, waarbij het (koude) water (om te douchen, af te wassen en de wc door te trekken) op raakt, en laten we daar nog wat extra muggen aan toe voegen…. En wat voor verschil brengt dan de zon? Daar kan ik wel antwoord op geven: een groot verschil! De zon is weer begonnen met schijnen en dat maakt het leven toch wel een stuk aangenamer. Iedereen is in een beter humeur en de hele dag in het water doorbrengen is een minder grote uitdaging dan voorheen.

Al met al gaat het leven zijn gangetje, de zeekoeien doen het goed en ik heb veel plezier met de (meeste) vrijwilligers. Met Halloween hadden we een leuk feestje, waarbij we allen verkleed gingen. Ikzelf was verkleed als “Mennonite man”, een gestreept overhemd, Daves achtergelaten spijkerbroek, Kats kerstmannenbretels (omgedraaid zodat ze voornamelijk rood waren), een zonnehoed van stro en een zelfgemaakte baard van de steel van een palmboomblad. Best goed gelukt.

Ondertussen hebben we deze maand een groot team voor de zeekoeien, we zijn met 5 vrijwilligers en Jaimy, vaste staf en teamleider. Wat minder kans om de dieren te voeren, maar wel meer tijd om klusjes uit te voeren die lang zijn blijven liggen. Sommigen zijn prima te doen (zoals een dag computerwerk om de logboekgegevens over de flesvoeding van Hope en Callie te registreren), anderen wat minder fijn (zoals het opruimen van de hyacinthponds, die overvol waren met dode en daardoor stinkende waterhyacinthen en gelegen zijn in “mosquito central”).

Daarnaast probeerden mijn cabana- en teamgenootje Kat en ik een ochtendblog over de ochtenden van het manateam te maken voor de website, maar zijn we tot de conclusie gekomen dat we dit uitstekend kunnen wanneer we geen camera bij ons hebben. We hebben dan de grootste lol en vormen regelmatig vermaak voor de rest van de groep, maar zodra we de GoPro bij ons hebben staan we als 2 oenen stil voor dat ding en weten we niet wat te zeggen of te doen. Dit kunnen we dan vervolgens weer tot groot vermaak van de anderen prima nadoen…. Kortom, ons YouTube kanaal komt er toch maar niet, tenzij we stiekem gefilmd worden.

Het werk met de zeekoeien wordt overigens af en toe verstoord door een stel wasberen die in de opvang zaten en nu in “soft release” zijn. Dit betekent dat ze vrij rondlopen met het idee dat ze zelf op zoek gaan naar eten, maar nog wel dagelijks voer krijgen. Het is alleen niet helemaal verlopen zoals verwacht. Gedacht werd dat ze het bos in zouden gaan op zoek naar eten en op die manier zouden verdwijnen, maar ze besloten onze kant op te komen. Gevolg: ik heb al eens een zeekoe de fles gegeven terwijl er een wasbeer op mijn rug/hoofd zat, ze zijn er al een paar keer vandoor gerend met een (lege) fles en stelen regelmatig ons zeegras. Dit was allemaal nog wel te overzien, hoewel niet ideaal, maar afgelopen week is het bij de howler monkeys misgegaan…

Ik had met net in een wetsuit gehesen en was ongeveer 100 meter de lagoon in op weg om zeegras te plukken toen ik vanaf de kant Paul naar me zag wenken, dus keerde ik weer terug. Ik dacht nog dat het te maken had met het feit dat er net een boot was vertrokken en ik dus misschien beter niet in de lagoon kon zijn, maar het bleek dat ze net hadden gezien dat Jem, een van de Yucatan Black Howler Monkeys, een wond had op zijn arm die gehecht moest worden. Aanvankelijk werd gedacht dat hij zich ergens in het hok aan open had gehaald, maar zodra hij gesedeerd was werden de meerdere wonden en tandafdrukken zichtbaar. Hij was zeer waarschijnlijk gebeten door een van de wasberen, die hem flink te grazen had genomen: een grote wond op zijn linker bovenarm, meerdere kleine op zijn linker onderarm, rechter knie en staart. Op een vrij lage tafel in de zijkamer heb ik mezelf in meerdere onmogelijke posities weten te wringen om de wonden zo goed mogelijk te hechten, vooral bij de grote wond op zijn bovenarm niet heel makkelijk. Nou maar hopen dat hij de wond zo veel mogelijk met rust laat en het goed geneest, want het is van groot belang dat hij op den duur vrijgelaten kan worden en zo kan bijdragen aan het redden van deze bedreigde diersoort.

En dan nu even iets heel anders…. De maand november is de “Manatee Awareness Month” waarbij geprobeerd wordt aandacht te krijgen voor deze bijzondere bedreigde diersoort. Er wordt geschat dat er in Belize zo’n 700-1000 Antilliaanse zeekoeien, de ondersoort van de West-Indische zeekoe die hier leeft, voorkomen. Dit aantal ligt vermoedelijk dichter bij de 700 dan bij de 1000. Grootste bedreiging voor deze dieren vormt het vaarverkeer, er wordt gedacht dat er elke week een zeekoe overlijdt aan de gevolgen van een aanvaring met een motorboot. Vooral moeders met kalf lopen een groot risico: het kalf zwemt naast of onder zijn/haar moeder en is niet snel genoeg om een boot te ontwijken of kan niet diep genoeg duiken. Omdat de moeder nooit van haar kalf zal wijken is zij vaak degene die geraakt wordt door de schroef van de boot. Dit kan leiden tot ernstige verwondingen (denk bijvoorbeeld aan een klaplong met als gevolg dat ze niet meer naar de bodem kan duiken om zeegras te eten) en/of de dood, waarop het kalf niet lang daarna zal volgen omdat het nog niet voor zichzelf kan zorgen, tenzij ze gevonden worden en naar Wildtracks gebracht kunnen worden voor rehabilitatie.

Naast rehabilitatie speelt Wildtracks een belangrijke rol in voorlichting van het publiek over veilig vaarverkeer, klimaatverandering en de andere bedreigingen voor zeekoeien (en natuurlijk ook over de slinger- en brulapen, maar daar hebben we het nu niet over) en conservatie van de diersoort op globaal niveau.

De rehabilitatie van een zeekoe en verschillende projecten die worden uitgevoerd zijn natuurlijk niet gratis en alle hulp is daarbij welkom (een voorbeeld: we gebruiken zo’n 1-2 zakken puppymelkpoeder per week voor de zeekoeien, de prijs voor 1 zak is ongeveer $75 wanneer gekocht in de VS, in Belize kost zo’n zak $300). Helpen kan op verschillende manieren, bijvoorbeeld door je aan te melden als vrijwilliger maar ook door het maken van een donatie of het kopen van een t-shirt.

Kijk voor meer informatie op http://www.wildtracksbelize.org, http://www.savethemanatee.org en op https://animalsanonymousapparel.com/collections/wildtracks (er zijn ook andere t-shirts direct bij Wildtracks te koop voor $15, een voorbeeld van deze shirts plaats ik op mijn facebook).