Van Perth naar Exmouth en weer terug

Dinsdag 11 april begon mijn tour naar Exmouth en weer terug naar Perth. Mijn aanvankelijke plan was om naar Exmouth te gaan en van daaruit verder naar Broome en Darwin, maar dit was logistiek in de relatief korte tijd die ik in Australië heb (Australië is enorm!) niet goed mogelijk. Dus dan maar met een 7-daagse tour heen en weer om op die manier zo veel mogelijk te kunnen zien. Iets wat een hele goede keus bleek te zijn, want ik heb een onwijs leuke week gehad.

De start van de tour ging echter niet helemaal soepel, ik zou om 7.40 uur worden opgehaald maar doordat er van bus gewisseld moest worden en er een grote file op de snelweg stond werd dit pas 9.15 uur. Al die tijd stond ik bij een hostel buiten te wachten, meerdere keren bellend naar het bedrijf waarmee ik ging om te vragen of ze nog wel kwamen. Gelukkig was dit wel het geval en was het zodra ik de bus instapte al gezellig.

We waren met een groep van 13: Sophie (Engeland), Gosia (Polen), Greetje (België), Rebecca en Miriam (Duitsland), Lena (Duitsland), Anna (Amerika), Lauren en Mathilde (Engeland en Frankrijk), Tina (Zwitserland, Franse deel), Samina en Marco (Zwitserland, Duitse deel) en ik. Ben en Zane waren onze gidsen, we hadden er twee omdat Zane nog in training was. Een aardig clubje dus.

We hadden een korte stop bij het benzinestation, waarna we doorreden naar de eerste echte stop: de Pinnacles in Nambung National Park. De Pinnacles op de zandduinen zijn pilaren van kalksteen die wel 4 meter hoog kunnen worden. Hoe ze zijn ontstaan is niet helemaal duidelijk, vermoedelijk zijn het resten van bomen en wortels die zand samenhouden en wat als het ware versteend is. Heel bijzonder om te zien. We liepen er een tijdje tussendoor en bewonderden hun verschillende vreemde vormen. Mooie kleuren ook: heldere blauwe lucht met het geelste zand wat ik ooit heb gezien.

Doordat we ’s morgens vertraging hadden opgelopen werd onze lunchstop omgetoverd tot een ophaalstop en aten we ons broodje in de bus op zodat we gelijk door konden.

Hierna was het vooral veel rijden over de lange weg met mooi uitzicht en onder het “genot” van muziek uit de jaren ’90 en ’00 (denk aan Spice Girls, Venga Boys, Enrique Iglesias, maar gelukkig ook sporadisch wat betere muziek). Hier en daar hadden we een stop, zoals bij de “Leaning Tree” in Greenough, een boom die door de jarenlange blootstelling aan de wind is omgebogen en nu bijna op de grond ligt.

We zouden de nacht doorbrengen bij Northbrook Farmstay. Zodra we hier aankwamen gingen we gelijk achterop de tractor een ritje maken over de boerderij, zittend op strobalen, waarbij we de paarden en koeien voorzagen van hooi. Daarna was het ook voor ons tijd om te gaan eten. Niet lang daarna gingen we naar bed, want de volgende ochtend moesten we namelijk al om 5 uur op…

Woensdag 12 april begon de dag dus al in de vroege uurtjes. Na het ontbijt vertrokken we rond 6 uur richting Kalbarri National Park. Onderweg stopten we even om naar de zonsopgang te kijken, waarna we gauw weer verder reden want het park lag een goed uur verderop.

Aangekomen in het park gingen we eerst naar de lookout die uitkeek over de Z- bend, een rivier onderaan de canyon in de vorm van de letter Z. Nadat we hier uitgekeken waren gingen we een stuk hiken naar de rivier toe. Onderweg kon je, als je wilde, nog abseilen. Alleen Anna, Lauren en Mathilde deden dit, de rest stond erbij en keek ernaar. Toen dit voorbij was klauterden we verder naar de rivier, waar we even een korte break hadden.

Daarna weer terug naar de auto en op naar de volgende stop in het park: Natures Window. Dit is een rotsblok met een grote opening, bovenaan de klif, vanaf waar je een heel mooi uitzicht hebt over de kloof. Het was even onze beurt afwachten voor de voor de voor de hand liggende foto: zittend in dit raam, uitkijkend over het gebied.  

Toen iedereen zijn/haar foto had keerden we terug naar de bus en gingen we op weg naar de roadhouse waar we onze lunch zouden krijgen. Dit was weer een behoorlijk stuk rijden, dus het duurde niet lang voordat iedereen in slaap viel.

Na de lunch reden we naar de Stromatolites of Hamelin Pool. Dit zijn levende ademende rotsen, of eigenlijk algen, die hier al miljoenen jaren voorkomen en lijken op rotsen maar schijnen aan te voelen als spons (alleen mag je ze niet aanraken want het kost zeker 300 jaar om hier weer van te herstellen). Deze “rotsen” zijn maar op 6 plaatsen ter wereld te vinden, 5 in Western Australia en 1 op de Bahama’s. Bijzonder dus om te zien. Helaas werden we compleet overladen door tientallen vliegen die constant richting je ogen, neus, mond en oren gingen, dus echt relaxed kijken was het niet. Iedereen is master geworden in de “Australian wave”: een slaande beweging voor je gezicht langs. Sommigen hadden er later zelfs spierpijn van…

De laatste stop voordat we naar onze eindbestemming van de dag gingen was Shelly Beach, een strand volledig gevormd uit allemaal kleine schelpjes. Hier genoten we van een mooie zonsondergang voor we weer verder reden.

We sliepen ’s avonds bij Monke Mia resort, een hostel vlak bij het strand en tevens een zeer populaire vakantiebestemming. Het was er dus hartstikke druk in verband met de paasvakantie, dus we moesten even wachten tot de barbecues beschikbaar waren voordat we ons eten konden klaarmaken. Helaas was er iets misgegaan met de berekening van het aantal vegetariërs dus de maaltijd was wat karig voor ons (we waren met 5 maar ze dachten 3), maar wel lekker.  

Donderdag 13 april weer vroeg op om datgene te doen waarvoor we in Monke Mia waren: kijken bij de dolphin feeding. Al tientallen jaren worden de dolfijnen hier ’s ochtends gevoerd. De dolfijnen leven in dit gebied en jagen hier op hun eten, waarbij ze heel dicht bij land komen. In de ochtend krijgen een aantal van de vrouwtjes enkele vissen, wat een leuk en informatief moment is voor de bezoekers van Monke Mia. Zodra we het strand op liepen zagen we de eerste dolfijnen al zwemmen, maar een paar meter van de branding vandaan. Om 7.45 uur mochten we het strand op en mocht je in het water gaan staan. Ik ging echter samen met een paar andere meiden van de groep op de steiger staan, zodat we van bovenaf konden kijken. Er werd wat informatie gegeven, waarna er een stel vrijwilligers met emmers vis kwamen. Uit de honderden toeschouwers kozen zij een aantal mensen, waarop een paar uit onze groep, die een visje mochten geven aan de dolfijnen.

Nadat de eerste ronde was afgelopen werden de dolfijnen 20 minuten lang niet gevoerd, zodat ze de tijd kregen om hun jongen te voeden. Daarna begon het overnieuw, nu met iets minder mensen. Deze keer bekeek ik het spektakel vanaf het strand, dicht bij de dolfijnen. Echt een hele leuke ochtend.

Voor de 3e ronde hadden we geen tijd meer, want we moesten weer vertrekken. Helaas verliep de ochtend niet echt gesmeerd. Er moest een band van ons busje worden gewisseld, maar de bouten zaten zo vastgeroest dat dit niet lukte. In het plaatsje Denham moesten Ben en Zane dus naar de garage en kregen wij tijd om even rond te kijken. Toen de band eenmaal succesvol gewisseld was, was het tijd om te vertrekken, we moesten alleen nog even tanken. Helaas bleek een van de tankstations zonder benzine te zitten en wilde het halve dorp tanken, dus stonden we een uur in de rij voor we aan de beurt waren. Een van de campers voor ons had ook nog eens gewone benzine getankt in plaats van diesel, dus moesten we nog even helpen duwen.

Met een flinke vertraging vertrokken we naar Shark Bay, een baai waar regelmatig haaien worden gezien. Deze keer echter niet, we zagen slechts een pijlstaartrog. Na Shark Bay gingen we nog naar een uitkijkpunt over Shelly Beach, waarna we richting de roadhouse reden waar we afscheid namen van Rebecca, Miriam en Lena, die niet de Exmouth maar Monke Mia trip deden. Zij gingen met een andere tourguide met onze bus weer terug richting Perth, de rest van ons moest overstappen op een kleiner busje.

Na deze wissel was het nog enkele uren rijden naar Coral Bay. Onderweg passeerden we de Tropic of Capricorn, de Steenbokskeerkring. Het was al donker, dus toen we uit het busje stapten werd onze aandacht afgeleid door de mooie sterrenhemel. We keken onze ogen uit naar de honderden sterren en sterrenstelsels, inclusief de Melkweg. Alle lampen uit, iedereen stil, heel mooi.

Rond 20 uur kwamen we aan in Coral Bay, gingen we koken en deden we nog een spelletje Uno voordat we gingen slapen.

Vrijdag 14 april ging een deel van de groep vroeg op pad voor hun Whale Shark snorkle. Ik had deze van tevoren al geboekt voor de volgende dag in Exmouth, dus ging niet mee. Samen met Greetje en Tina bracht ik de ochtend door op het strand. ’s Middags gingen Tina en ik met de glass bottom boat mee om het Ningaloo Reef op die manier te ontdekken. We gingen eerst naar de “turtle cleaning station” waar regelmatig schildpadden te zien zijn die worden schoongemaakt door de visjes. Al gauw zagen we er een aantal, er zwom er zelfs een onder het glazen deel van de boot door. Helaas konden we, doordat de zee vrij wild was, hier niet snorkelen. Op weg naar een plek waar we wel konden snorkelen zagen we in de verte een doejoeng, een Indische zeekoe. Hoewel ik hem niet heel goed kon zien was ik wel superblij dat we er überhaupt een zagen, want zeekoeien blijven favoriet.

Aangekomen bij de snorkelplek gauw het water in om het koraal te verkennen. Al gauw zag ik een kleine schildpad zwemmen. Nadat ik een aantal keer in het gebied had rondgezwommen kwam er nog een naast me tevoorschijn. Deze ging net naar het oppervlak om adem te halen, op ongeveer een meter afstand. Superleuk om te zien zo op de valreep, want de tijd voor de eerste snorkelstop was bijna voorbij.

We gingen door naar een andere plek om te snorkelen. De vissen hier kwamen al enthousiast naar de boot toe, ze wisten blijkbaar dat ze gevoerd zouden gaan worden. Weer een mooie plek met veel koraal (Ningaloo Reef is ongeveer 270 kilometer lang, met over de hele lengte koraal) en veel visjes. Jammer dat ik hier niet kon duiken (vanwege de vakantie zat het al helemaal vol), maar gelukkig kon ik het op deze manier toch nog zien.

Rond half 4 waren we terug aan land en gingen we gauw naar het hostel, waar we gelijk zouden vertrekken. Het bleek echter dat de walvishaaigroep nogal vertraging had en pas rond 17 uur terug zou zijn. Dan nog maar even zwemmen in het zwembad, omkleden en Uno spelen tot ze er waren en we naar Exmouth konden.

Zaterdag 15 april was een dag om nooit te vergeten. Om 7 uur zou ik worden opgehaald voor mijn Whale Shark Snorkle. Voor die tijd even ontbijten, waarbij er een vader emoe met 2 jongen langs kwam lopen. Even na 7 uur werd ik opgehaald door Exmouth Divers waarmee ik ging snorkelen. We moesten nog een aantal andere mensen bij andere accommodaties ophalen voordat we naar de boot gingen. Onderweg zagen we enkele kangoeroes, kaketoes en een wigstaartarend. Bij het haventje werden we met een klein bootje naar de grotere boot, Jazz II, gebracht. Op de boot kregen we ons snorkelmasker, flippers en wetsuit en werd ons uitgelegd wat te verwachten. We werden in twee groepen opgedeeld, ik zat in de tweede groep. We gingen eerst snorkelen om even te oefenen en ook de procedure van in het water gaan te optimaliseren, want als er eenmaal een walvishaai gespot was moest dit zo soepel mogelijk verlopen. We snorkelden bij “Shantlers”, een plek die schipper Shane had ontdekt en waar het koraal op geweien (antlers) lijkt. Een mooie plek met veel van dit koraal, maar ook met een zwartpuntrifhaai en een luipaardhaai.

Na de snorkeloefening kregen we nog wat meer uitleg, terwijl een spotter in een vliegtuig op zoek ging naar walvishaaien. Lang hoefden we niet te wachten, vrijwel direct werd er een walvishaai gevonden en gingen we er heen. Groep 1 mocht als eerste het water in, terwijl groep 2 zich ondertussen klaar maakte om ook het water in te gaan. Helaas had deze walvishaai er niet zo veel zin in en dook vrijwel direct nadat groep 1 het water in was de diepte in. Groep 2 moest dus even wachten op de volgende haai, die gelukkig al snel gevonden was. Ik was gauw het water in, maar zag de haai niet tot hij ineens wel heel dicht bij was. Dat beeld zal ik nooit vergeten, zijn gigantische hoofd op slechts een paar meter afstand. Ik was helaas te laat om er een foto van te maken, maar een mental picture is wel gelukt. Echt supergaaf.

Gelukkig bleef het niet bij deze ene, gedurende de ochtend hebben we circa 4 walvishaaien van ongeveer 7-8 meter gezien. Fysiek was het vrij vermoeiend, iedere keer gauw spullen gereedmaken, water in, proberen mee te zwemmen en de boot weer op. Maar mentaal gezien gaf het zo’n adrenalinekick dat ik de hele dag door had kunnen gaan. Het enige wat me af en toe frustreerde was dat er mensen voor me zwommen die zo veel bubbels maakten met hun flippers dat mijn zicht beperkt werd, maar al met al heb ik de haaien goed kunnen bekijken. Jammer genoeg heb ik wel de schildpad gemist die blijkbaar bij de laatste walvishaai ook meezwom.

Na een paar uur was het tijd om de walvishaaien met rust te laten en te gaan eten. We werden allemaal gefeliciteerd dat we dit hadden gezien en er werd ons nog eens op het hart gedrukt dat dit toch wel echt de beste manier is om deze fantastische wezens te bekijken. Ze zijn dan wel in enkele aquaria ter wereld te zien, maar het is een schrijnend feit dat walvishaaien daar maar enkele jaren overleven terwijl ze in de vrije natuur tot wel 100 jaar oud kunnen worden…

Na de lunch gingen we nog een keertje snorkelen. Net voor we het water in gingen zagen we nog twee dolfijnen die even langs de boot kwamen zwemmen, maar toen we zelf in het water lagen waren ze helaas nergens meer te bekennen.

Het snorkelen op deze plek ging wat lastiger dan voorheen, de golven waren hier behoorlijk en er stond een flinke stroming. Iedereen was dan ook vrij snel uit gesnorkeld, dus gingen we weer terug.

Eenmaal terug bij de accommodatie gauw even gedoucht en verhalen met de groep uitgewisseld over wat iedereen had gedaan. Samen met Zane, Lauren, Anna en Gosia ging ik nog even een boodschap doen (de rest was net bij de supermarkt geweest) en reden we nog even door het plaatsje. Er was niet echt een middag/avondplanning, maar Greetje, Lauren, Mathilde, Anna en ik wilden graag de zonsondergang zien vanaf de vuurtoren, dus bracht Zane ons daar heen.

’s Avonds aten we voor de laatste keer samen met de hele groep, want de volgende dag zouden we gedag zeggen tegen Lauren, Mathilde, Anna en Greetje, die wat langer in Exmouth bleven.

Zondag 16 april ontbeten we met z’n allen en zegden we het achterblijvende viertal gedag. Om 7 uur vertrokken we, eerst even naar de duikshop waar ik mijn foto’s van de vorige dag kon ophalen. Vervolgens reden we naar een uitkijkpunt in Cape Range National Park, waarna we weer terugreden naar Coral Bay zodat zij die dat nodig hadden een kop koffie konden kopen. We zouden vandaag zo’n 8 uur in de bus zitten om weer in Kalbarri National Park te komen, waar we zouden overnachten.

Voor de lunch stopten we bij de mile long jetty, een steiger van een mijl lang, maar veel andere stops hadden we niet, eigenlijk voornamelijk om te tanken en te plassen.

Het was een lange dag waarin vrij weinig gebeurde. We waren allemaal erg blij toen we eindelijk bij het hostel aankwamen, ook al begon het toen te regenen. ’s Avonds aten we bij een all you can eat restaurant en relaxten we wat op onze kamer, iedereen was gaar van de lange rit.

Maandag 17 april begon de laatste dag van onze tour met een pannenkoekenontbijt. Na het ontbijt vertrokken we richting Perth. Gelukkig hadden we vandaag meer stops. Zo keken we eerst bij een lookout in Kalbarri National Park, een pink lake (het meer krijgt deze kleur door een combinatie van zout en rode algen) en het Greenough Wildlife & Bird Park. In dit park kregen we allemaal een zakje voer wat we aan de dieren mochten geven: alpaca’s, een paard, een kameel, emoes, struisvogels, kangoeroes, geiten en schapen. Ook waren er dingo’s, vele vogels en enkele krokodillen en andere reptielen. Alle dieren zijn hier opgevangen nadat ze in het wild gewond zijn geraakt en nu niet meer terug kunnen. Voor een kleine vergoeding kon je dingo’s aaien, een slang of een babykangoeroe vasthouden. Ik koos voor het laatste en mocht een schattige babykangoeroe vasthouden en de fles geven, superschattig.

De laatste stop voor we in Perth aan zouden komen waren de duinen, waar we zouden gaan sandboarden (sleeën over het zand). Alleen omdat het had geregend gleed het zand niet echt meer, waardoor we niet echt vaart konden maken en de lol er dus gauw af was. Dan maar weer door.

Even na zessen werd ik bij het appartement van Jen en Alex afgezet, waar ik gelukkig nog weer een aantal nachten terecht kon. Heerlijk een eigen kamer met ruim bed, net wat ik nodig had!

De afgelopen dagen in Perth heb ik vrij weinig ondernomen. De dagen stonden in het teken van uitrusten en dingen regelen: een vliegticket naar en hostel in Adelaide, vanaf waar ik zaterdag weer op een nieuwe tour ga, foto’s uitzoeken en plaatsen, reisverhalen schrijven, de was doen, et cetera. Allerlei nuttige dingen dus om mezelf weer klaar te maken voor het volgende avontuur: de tour naar Uluru (Ayers Rock), Kings Canyon en Alice Springs.